aggression

Επιθετική ροπή, επιθετική ενόρμηση. Συναισθήματα θυμού ή αντιπάθειας που καταλήγουν σε εχθρική ή βίαιη συμπεριφορά. Ετοιμότητα για επίθεση ή αντιμετώπιση. Εμέργεια επίθεσης χωρίς πρόκληση .

Η η ανθρώπινη επιθετικότητα οφείλεται σε τρεις κύριους παράγοντες:

 (i) Εγκεφαλική δυσλειτουργία που επηρεάζει τα κέντρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την επιθετικότητα (π.χ. σε ορισμένους τύπους εγκεφαλικών βλαβών, επιληψία, νόσο Alzheimer, κ.λπ.).

 (ii) Υποδιέγερση που σχετίζεται με χρόνια χαμηλά γλυκοκορτικοειδή στο πλάσμα, τα οποία ενθαρρύνουν τη βία μειώνοντας τα συναισθηματικά εμπόδια που περιορίζουν τέτοιες συμπεριφορές (π.χ. σε διαταραχή διαγωγής και αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας).

 (iii) Υπερδιέγερση που οδηγεί σε ευερεθιστότητα και ξεσπάσματα (π.χ. σε κατάθλιψη, διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή, χρόνια κόπωση κ.λπ.). Διαφορετικές διαταραχές συνδέονται με διαφορετικούς τύπους επιθετικότητας. π.χ. η υποδιέγερση συνδέεται συχνά με οργανική επιθετικότητα, ενώ η υπερδιέγερση συνδέεται με ανεξέλεγκτες εκρήξεις. Πολλές ψυχολογικές διαταραχές έχουν προσομοιωθεί σε εργαστηριακά μοντέλα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση της επιθετικότητας. Ωστόσο, λίγη προσπάθεια καταβλήθηκε για την αξιολόγηση της μη φυσιολογικής διάστασης μιας τέτοιας επιθετικότητας[1]. 

Η ανθρώπινη επιθετικότητα θεωρείται παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας με τεράστιες επιπτώσεις στα θύματα. Οι επιστήμονες που μελετούν αυτή τη συμπεριφορά μπορούν να συμβάλουν στη μείωση αυτού του παγκόσμιου προβλήματος, εντοπίζοντας τις αιτίες του και σχεδιάζοντας προληπτικές παρεμβάσεις και θεραπεία.

 Όσοι εργάζονται στις βιολογικές του βάσεις πρέπει να καθορίσουν ποιοι τύποι ανθρώπινης επιθετικότητας μπορεί να είναι υποψήφιοι για βιολογική παρέμβαση, γεγονός που καθιστά αναγκαία την ανάπτυξη μιας τυπολογίας αυτής της συμπεριφοράς. Λαμβάνοντας υπόψη τον πρωταρχικό στόχο που καθοδηγεί τον δράστη να συμπεριφέρεται επιθετικά, γίνεται διάκριση μεταξύ παρορμητικών και προσχεδιασμένων τύπων. 

Ωστόσο, για να ελεγχθεί η επιθετικότητα, θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ ατόμων αντί για πράξεις επιθετικότητας. Έτσι, διεξάγεται έρευνα για την εύρεση βιολογικών δεικτών που θα μπορούσαν να προσδιορίσουν εκείνα τα άτομα που κινδυνεύουν να συμπεριφέρονται επιθετικά και με ποιον τρόπο. 

Οι πληροφορίες που λαμβάνονται από βιολογικές μελέτες θα πρέπει να αποτελούν ένα σύνολο με αυτές που προέρχονται από άλλους κλάδους, όπως η ψυχολογία και η κοινωνιολογία, προκειμένου να οικοδομηθεί μια πλήρης διεπιστημονική εικόνα συγκεκριμένων υποτύπων παραβατών. 

Τέλος, αυτή η γνώση πρέπει να μεταφερθεί στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, στους επαγγελματίες και στο κοινό γενικότερα, ώστε να συνεργαστούν για την ανάπτυξη αποτελεσματικών στρατηγικών για την αντιμετώπιση αυτού του ανθρώπινου προβλήματος[2].